Αρχική » διάφορα » μουσική & τραγούδια » ΠΙΣΤΗ, ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ

ΠΙΣΤΗ, ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Nick Cave και του Sean O’Hagan «ΠΙΣΤΗ, ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ» που κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του ’22 και στην Ελλάδα από τις Εκδόσεις Κλειδάριθμος σε μετάφραση Βάσιας Τζανακάρη. Κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία με ISBN: 978-960-645-363-2 Ακολουθούν δύο μικρά αποσπάσματα που ξεχωρίσαμε.

…………

Υπάρχουν όμως πολλά σπουδαία τραγούδια και μουσικές που δεν αγγίζουν το θεϊκό στοιχείο. Έχεις γράψει κι εσύ τέτοια.
Δεν ξέρω ποια είναι αυτά τα τραγούδια.
Ένα τραγούδι δεν χρειάζεται να είναι ρητά θρησκευτικό για να έχει στοιχεία υπερβατικότητας.

Αυτή η αίσθηση της υπερβατικότητας υπήρχε όταν έγραφες τα παλιότερα τραγούδια σου, που δεν ήταν τόσο ρητά θρησκευτικά;
Ναι, έτσι νομίζω.

Ένα τραγούδι όπως το «Breathless», για παράδειγμα, μου δίνει την εντύπωση ότι εξυμνεί τη λαμπερή ομορφιά του καθημερινού. Δεν είναι αυτή η ομορφιά από μόνη της ένα θαύμα;
Ναι, μάλιστα η λαμπερή και συγκλονιστική ομορφιά του καθημερινού είναι κάτι το οποίο προσπαθώ να παρατηρώ, ακόμα και σαν αντίδοτο για τον χρόνιο κυνισμό και την απομάγευση που φαίνεται να περιβάλλει πλέον τα πάντα. Μου δείχνει ότι όσο φαύλη ή διεφθαρμένη κι αν μας λένε ότι είναι η ανθρωπότητα και όσο κι αν έχει παρακμάσει ο κόσμος, εξακολουθεί να είναι όμορφος. Είναι αναπόφευκτο. Αλλά το «Breathless» είναι στην πραγματικότητα θρησκευτικό τραγούδι. Ένα ερωτικό τραγούδι που απευθύνεται στον Θεό.

Όχι! Ήταν από τα τραγούδια που παίζαμε στον γάμο μας. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι ήταν για τον Θεό.
Είδες πώς καταφέρνω να τρυπώνω τον Χριστό παντού χωρίς να το καταλάβεις; Αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν μιλάει για έναν Θεό που είναι διαχωρισμένος από τη φύση ή μακριά από τον κόσμο, αλλά για έναν Θεό παρόντα, που δίνει ζωή στα πάντα.

Εντάξει, αλλά νομίζω ότι θα κρατήσω την επίγεια, ρομαντική εκδοχή μου αν δεν σε πειράζει.
Καθόλου.

Λες, λοιπόν, ότι όλα τα σπουδαία τραγούδια σου έχουν με κάποιον τρόπο αυτό το υπερβατικό – ή- θρησκευτικό στοιχείο; Ή ότι τουλάχιστον προσπαθούν να το αγγίξουν.
Λέω ότι όλα μου τα τραγούδια τα γράφω εκκινώντας από μια πνευματική λαχτάρα, επειδή αυτή είναι η μόνιμη συνθήκη μου. Για μένα, προσωπικά, αυτή η συνθήκη είναι ηλεκτρισμένη, δημιουργική και γεμάτη δυνατότητες.

……………………………………….

Θεωρείς ότι ο τρόπος που σκέφτεσαι για την πίστη και την ομορφιά έχει βαθύνει μετά την εμπειρία του λοκντάουν, επειδή είχες χρόνο για περισυλλογή;
Έτσι νομίζω. Όταν ρίχνεις ρυθμούς, σε κυριεύει μια ήρεμη δύναμη – δεν συμφωνείς; Θέλω να πω, για χρόνια τα σκεφτόμουν αυτά τα πράγματα, αλλά η δεδομένη στιγμή το κατέστησε κάπως πιο αναγκαίο. Νομίζω ότι η αγάπη μου για τον κόσμο και τους ανθρώπους είναι πιο δυνατή πλέον, το λέω ειλικρινά, και δεν νομίζω ότι είμαι ο μόνος που αισθάνεται έτσι. Νομίζω πως αυτό γίνεται όταν βιώνουμε ένα συλλογικό τραύμα σαν αυτό. Συνδεόμαστε ο ένας με τον άλλο λόγω της κοινής μας ευαλωτότητας. Ξέρεις, Σον, δεν έχω χρόνο για κυνισμό. Μου φαίνεται τρομερά άτοπος αυτή τη στιγμή.

Συμφωνώ απόλυτα. Να θεωρήσω ότι ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι αυτή τη στιγμή συλλογικού τραύματος είναι βαθιά ριζωμένος στην προσωπική σου εμπειρία;
Ναι, φυσικά. Ο καθένας βρίσκει τον δικό του τρόπο να διαχειριστεί το πένθος, αλλά η δική μου εμπειρία ήταν τελικά μια πνευματική διαδικασία που μου άλλαξε τη ζωή. Και με οδήγησε εκεί ο Άρθουρ. Και οδήγησε και τη Σούζι εκεί. Είναι κάτι αέναο. Μια παλινδρομική κίνηση. Ωστόσο το συλλογικό πένθος της πανδημίας έχει γνώριμα στοιχεία. Το πένθος μπορεί να μας βάλει στη θέση μας. Έχει απαιτήσεις από εμάς. Μας ζητάει να δείξουμε ενσυναίσθηση, κατανόηση και να συγχωρέσουμε, παρότι υποφέρουμε. Ή να αναρωτηθούμε ποιο το νόημα. Για ποιον λόγο γίνονται όλα;

Πιστεύεις ότι αυτή η φάση αβεβαιότητας που περνάμε θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια συλλογική αλλαγή που θα έχει διάρκεια;
Ναι. Παραμένω συγκρατημένα αισιόδοξος. Νομίζω ότι αν μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την αγωνία και τον τρόμο και την απελπισία, κάτι μπορεί να αλλάξει, όχι μόνο πολιτισμικά αλλά και πνευματικά. Νιώθω αυτή τη δυνατότητα στην ατμόσφαιρα, ή ίσως σαν ένα υπόγειο ρεύμα ανησυχίας και σύνδεσης, μια δραστική και συλλογική μετατόπιση προς μια ύπαρξη πιο πλήρη, με μεγαλύτερη ενσυναίσθηση. Μπορεί να κάνω τελείως λάθος, αλλά μου φαίνεται πιθανό – ακόμα και παρά την εγκληματική ανικανότητα των κυβερνήσεων μας, τον άρρωστο πλανήτη μας, τον διχαστικό λόγο που επικρατεί παντού, τη σοκαριστική έλλειψη συμπόνοιας και συγχώρεσης, το ότι τόσο πολλοί άνθρωποι νιώθουν αμετάκλητη εχθρότητα απέναντι στον κόσμο και στους συνανθρώπους τους. Δεν χάνω την ελπίδα μου. Το συλλογικό πένθος μπορεί να επιφέρει μια συγκλονιστική αλλαγή, μια μεταστροφή του πνεύματος, και μαζί, μια μεγάλη ευκαιρία. Μπορούμε να αδράξουμε αυτή την ευκαιρία ή μπορούμε να τη χαραμίσουμε και να αφήσουμε να μας προσπεράσει. Ελπίζω να γίνει το πρώτο. Πιστεύω ότι είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό, κι ας είμαστε πεπεισμένοι για το αντίθετο. Ελπίζω ότι με τον καιρό θα μπορέσουμε να έρθουμε κοντά, ακόμα κι αν αυτή τη στιγμή είμαστε πιο μακριά από ποτέ.